NOCLEGI
ROZKŁADY
Krajobrazowe kompozycje wypełnione mitycznymi stworami
fot. Willa nad morze/Wikimedia Commons (Arnold Böcklin - Bayerische Staatsgemäldesammlungen, München)
Arnold Böcklin (ur. 16 października 1827 w Bazylei, zm. 16 stycznia 1901 w San Domenico di Fiesole)
REKLAMA
Arnold Böcklin – szwajcarski malarz, rzeźbiarz, projektant i grafik, tworzący w nurcie neoromantyzmu, a następnie symbolizmu.
W latach 1841-1847 młody Böcklin studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Düsseldorfie jako uczeń pejzażysty J.W. Schirmera. W trakcie tych studiów odbywał podróże studyjne do miast takich jak Bruksela, Antwerpia, Genewa (gdzie uczył się u A. Calame'a) i Paryża, gdzie pracował w Luwrze. W 1848 r. przeniósł się do Rzymu, gdzie miał pierwszy kontakt z kulturą antyczną, co silnie wpłynęło na jego twórczość. W Rzymie zawarł związek małżeński z Angelą Pascucci, która stała się modelem dla wielu jego dzieł.
W latach 1856-1860 Böcklin mieszkał w Monachium. W 1860 roku wykonywał prace malarskie na zlecenie akademii w Weimarze, gdzie przejściowo wykładał. Po dwóch latach spędzonych we Włoszech (1862-1866), gdzie poza Rzymem odwiedził także Neapol i Pompeje, wrócił do Monachium. Tam nawiązał cenną znajomość z monachijskim mecenasem sztuki, hrabią A.F. von Schack.
Po powrocie do Bazylei mieszkał tam przez lata 1871-1874, a następnie przeniósł się na dziesięć lat do Florencji. Od 1885 do 1892 r. mieszkał w Hottingen pod Zurychem, a od 1892 roku zamieszkał w Fiesole.
Przed swoją śmiercią jesienią 1897 r. odbyła się wystawa jego prac w Bazylei. W 1880 roku otrzymał bawarski Order Maksymiliana za Naukę i Sztukę, a 8 października 1897 r. został odznaczony austro-węgierską Odznaką Honorową za Dzieła Sztuki i Umiejętności jako obcokrajowiec.
Podczas długiego pobytu we Florencji w latach 1874-1885,= Böcklin stworzył wiele scen religijnych, takie jak Złożenie do grobu czy Bóg Ojciec ukazujący raj Adamowi. Był również malarzem portrecistą oraz twórcą kompozycji ściennych. W późniejszym okresie twórczości skupił się na tematach apokaliptycznych, takich jak wojny, zarazy i śmierć.
Wraz z Hodlerem, Klingierem i Corinthem, Böcklin jest uważany za jednego z głównych przedstawicieli niemieckiego symbolizmu, który przełamał dominację akademizmu i naturalizmu w malarstwie europejskim w drugiej połowie XIX wieku. Jego styl malarski znacząco różnił się od przesadzonego i burzliwego symbolizmu francuskiego, łącząc elementy mitologii z rzeczywistymi historycznymi kontekstami, pełnymi wieloznacznych aluzji. W jego intencji obrazy miały wzbudzać emocje podobne do poezji i pozostawiać wrażenie zbliżone do muzyki.
Centaur w wiejskiej kuźni (1888)
W leśnej ciszy (1885)
%2C_Selbstportrait_(1873).jpg)
Autoportret (1887)
Z życiorysu
Z Christianem Frederickiem Böcklinem, którego ojciec zajmował się handlem jedwabiem, a który wywodził się z dawnej rodziny z Szafuzy, a matką był Ursula Lippe, mieszkanka Bazylei, związane są następujące wydarzenia:W latach 1841-1847 młody Böcklin studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Düsseldorfie jako uczeń pejzażysty J.W. Schirmera. W trakcie tych studiów odbywał podróże studyjne do miast takich jak Bruksela, Antwerpia, Genewa (gdzie uczył się u A. Calame'a) i Paryża, gdzie pracował w Luwrze. W 1848 r. przeniósł się do Rzymu, gdzie miał pierwszy kontakt z kulturą antyczną, co silnie wpłynęło na jego twórczość. W Rzymie zawarł związek małżeński z Angelą Pascucci, która stała się modelem dla wielu jego dzieł.
W latach 1856-1860 Böcklin mieszkał w Monachium. W 1860 roku wykonywał prace malarskie na zlecenie akademii w Weimarze, gdzie przejściowo wykładał. Po dwóch latach spędzonych we Włoszech (1862-1866), gdzie poza Rzymem odwiedził także Neapol i Pompeje, wrócił do Monachium. Tam nawiązał cenną znajomość z monachijskim mecenasem sztuki, hrabią A.F. von Schack.
Po powrocie do Bazylei mieszkał tam przez lata 1871-1874, a następnie przeniósł się na dziesięć lat do Florencji. Od 1885 do 1892 r. mieszkał w Hottingen pod Zurychem, a od 1892 roku zamieszkał w Fiesole.
Przed swoją śmiercią jesienią 1897 r. odbyła się wystawa jego prac w Bazylei. W 1880 roku otrzymał bawarski Order Maksymiliana za Naukę i Sztukę, a 8 października 1897 r. został odznaczony austro-węgierską Odznaką Honorową za Dzieła Sztuki i Umiejętności jako obcokrajowiec.
Twórczość
W tematyce mitologicznej, choć nie miał klasycznego wykształcenia, tworzył pejzażowe kompozycje wypełnione fantastycznymi postaciami z mitologii, takimi jak bożek Pan, centaury, nimfy, fauny, najady i trytony. Nawet przedstawiał sceny rodzajowe z ich udziałem, na przykład centaura pracującego w wiejskiej kuźni lub Pana płoszącego pasterza. Często ukazywał "morskie idylle," gdzie te stworzenia igrały wśród fal i skał, charakteryzując się groteskowymi pozami, wyrazem twarzy, gestami i wyraźnym elementem seksualności. Groteska była obecna również w bardziej tradycyjnych przedstawieniach, takich jak Orland szalony, Polowanie Diany czy Pan świszczący z kosą.Podczas długiego pobytu we Florencji w latach 1874-1885,= Böcklin stworzył wiele scen religijnych, takie jak Złożenie do grobu czy Bóg Ojciec ukazujący raj Adamowi. Był również malarzem portrecistą oraz twórcą kompozycji ściennych. W późniejszym okresie twórczości skupił się na tematach apokaliptycznych, takich jak wojny, zarazy i śmierć.
Wraz z Hodlerem, Klingierem i Corinthem, Böcklin jest uważany za jednego z głównych przedstawicieli niemieckiego symbolizmu, który przełamał dominację akademizmu i naturalizmu w malarstwie europejskim w drugiej połowie XIX wieku. Jego styl malarski znacząco różnił się od przesadzonego i burzliwego symbolizmu francuskiego, łącząc elementy mitologii z rzeczywistymi historycznymi kontekstami, pełnymi wieloznacznych aluzji. W jego intencji obrazy miały wzbudzać emocje podobne do poezji i pozostawiać wrażenie zbliżone do muzyki.
Centaur w wiejskiej kuźni (1888)
W leśnej ciszy (1885)
Autoportret (1887)
PRZECZYTAJ JESZCZE
